‘गँग्स ऑफ वासेपुर’पासून ‘कोस्टाओ’पर्यंत – नवाजुद्दीन सिद्दीकी यांचा अभिनय म्हणजे एक जिवंत पौराणिक कथा!
हिंदी चित्रपटसृष्टीत कलाकार खूप आहेत, पण नवाजुद्दीन सिद्दीकी हे नाव काहीतरी वेगळं आहे — ज्यांनी अभिनयाला केवळ करिअर नव्हे, तर एक सशक्त अभिव्यक्तीचं माध्यम बनवलं आहे. ते भूमिका ‘सादर’ करत नाहीत — त्या जगतात.
रुंद कॅनव्हासवरील क्रूर गँगस्टरपासून ते अंतर्मुख लेखकापर्यंत, गर्दीत हरवलेला सामान्य माणूस असो किंवा थरकाप उडवणारा खलनायक — नवाजुद्दीन यांनी प्रत्येक पात्राला आपल्या नैसर्गिक अभिनयशैलीने अजरामर केलं आहे.
नवाजुद्दीन सिद्दीकी यांना वेगळं ठरवतं ते म्हणजे त्यांच्या धाडसी भूमिका, आणि अत्यंत सूक्ष्म हावभावातून प्रेक्षकांच्या अंतःकरणात पोहोचणारी ती शांत पण प्रभावी ऊर्जा. त्यांच्या अभिनयात एक तीव्र, खोल अशा भावना असतात ज्या प्रेक्षकांचं लक्ष वेधतात आणि अंतर्मनात खोलवर झिरपतात.
कोणतीही भूमिका लहान किंवा मोठी असो, नवाजुद्दीन प्रत्येक वेळी एक अविस्मरणीय ठसा उमटवतात. त्यांनी आपल्या अभिनयातून सतत अशा कहाण्या सांगितल्या आहेत ज्या मुख्य प्रवाहाच्या पलीकडच्या आहेत. अशा व्यक्तिरेखा ज्या अधूनमधून विसरल्या जातात, पण नवाज त्यांना पुन्हा प्रकाशात आणतात. खऱ्या अर्थाने मानवी बनवतात.
अनेकांनी नवाजुद्दीन यांच्या अभिनयाची तुलना दिवंगत इरफान खान यांच्याशी केली आहे. अनुकरण म्हणून नाही, तर प्रभावाच्या दृष्टीने. नवाजुद्दीन हे त्या संवेदनशील अभिनयाच्या परंपरेला पुढे घेऊन जात आहेत. जिथे अभिनय म्हणजे दिखावा नव्हे, तर एक सखोल अनुभव.
वर्क फ्रंटवर, नवाजुद्दीन लवकरच ‘रात अकेली है २’ या चित्रपटात झळकणार आहेत. प्रेक्षकांच्या अपेक्षा नेहमीप्रमाणेच आभाळाएवढ्या आहेत. कारण त्यांना काही सिद्ध करायचं नाही, तर दरवेळी तेच सिद्ध होतं की नवाजुद्दीन सिद्दीकी म्हणजे अभिनयाची शुद्ध, प्रामाणिक आणि प्रभावी व्याख्या.
